The struggle is real

Daar ben ik weer, welliswaar een aantal maanden later. Meneer Linders, ik zal dit in de laatste paar weken vaker gaan doen, wees gerust.

De tijd hier in Birmingham is erg snel gegaan. Ik zit nu inmiddels al weer in de laatste paar weken van mijn buitenland ervaring. Ik moet toegeven, ik krijg stiekem toch wel enorm zin om weer naar huis te gaan. Ik mis mijn vrienden, familie, honden en het altijd mooie Nijmegen.

Er is veel gebeurd de afgelopen maanden, ik ga (wat ik me nog kan herinneren) in chronologische volgorde vertellen.

Om te beginnen ben ik in februari begonnen met mijn eerste twee essays. Deze waren voor de vakken 'Children's Development' en 'Managing Thinking and Learning Across the Curriculum'. Twee vakken waar we flink in de boeken moesten om deze tot een goed resultaat te kunnen afsluiten. Bij beide opdrachten mochten wij van de docenten de opdracht iets aanpassen. Ik doe hier in Engeland een opleiding tot basisschool docent, terwijl ik in Nederland een opleiding volg op docent op het middelbare onderwijs te worden. We moesten dezelfde structuur aanhouden van de opdracht, alleen de onderwerpen mochten anders zijn, met betrekking tot het secundaire onderwijs.

Deze opdrachten waren beiden stiekem best pittig. Het waren namelijk voor mij de eerste échte onderzoeken die ik gedaan heb. Ik heb hier en daar op mijn opleiding in Nederland natuurlijk wel wat onderzocht, maar dit was het echte werk. Daarbij moeten we niet vergeten dat deze opdracht in academisch Engels gemaakt moest worden. Ik heb inmiddels de resultaten terug van beiden, en ik heb ze beiden gehaald! De studiepunten zijn binnen, hoezee!:)

Dit betekent dat ik nu spreekwoordelijk een beetje uit mijn neus zit te eten. Ik had namelijk in april al naar huis gekund, mijn klasgenoten zijn op hun eerste stage en de lessen zijn over. Jammer dat dit al zo snel gebeurde, maar helaas!

Ik blijf puur in Birmingham omdat ik hier een paar gigantisch gave optredens heb gehad en ga hebben. Er was eerst sprake van een optreden in de tweede zaal van Pacha Londen, een van de beste nachtclubs ter wereld. Mijn Britse vriend Nathan heeft daar vroeger gewerkt en kent de programmeur van de club. Ze zijn hier in Engeland erg gecharmeerd van mijn 'latin-house' en Pacha wilde me op 24 april daar laten draaien. Helaas vertelde Nathan me dit weekend dat ze besloten hebben om die avond een grotere act te boeken, namelijk 'Three Bar' een house duo met gigantisch dikke releases. Stiekem vond ik dit best wel zuur, want Nathan was 90% zeker dat ik zou draaien.

Ik mag niet klagen verder, ik heb hier in verschillende toonaangevende nachtclubs gedraaid én zelfs een residency gescoord bij een leuke club in het stadscentrum (Talk). Er komen deze maand nog hele gave optredens aan waaronder Gatecrasher en Rainbow Warehouse. De laatste club is een onbekende voor me, ben er nog nooit geweest, maar ik weet wel dat de club een gigantisch geluidssysteem heeft.

Dat laatste optreden heeft wederom Nathan geregeld voor me. Wees gerust, deze is helemaal definitief bevestigd. Het feest waarop ik ga draaien is het eindfeest van de BCU en is nu al bijna uitverkocht. Het idee dat ik 4 cijfers aan gezichten voor me ga zien blijft onwerkelijk, maar wel heel erg leuk! Helemaal kicken dat Nathan en ik de 'hoofdacts' van de avond zijn.

Ik heb de naam Nathan nu al een paar keer genoemd, maar hij is zeker niet de enige 'local' die ik een vriend van me kan noemen. Ik ben (dankzij Nathan) enorm goed bevriend geraakt met zijn 'flatmates' (mensen die op dezelfde gang wonen als hij, denk aan die smerige SSHN complexen). Jack, Dylan, Nathan en ik zijn regelmatig gaan stappen en hebben de raarste dingen meegemaakt, waarvan 10 euro voor een hamburger betalen toch nog het saaiste is. Het lijkt me verstandig om maar niet alles te vertellen ;-). Tevens ben ik erg goed bevriend geraakt met Rob. Rob is een jongen die architectuur studeert, en dezelfde passie voor muziek deelt als ik. We produceren heel veel muziek samen en hebben in dezelfde clubs gedraaid. Rob, Jack en Nathan hebben al ingestemd om met mijn verjaardag naar Nederland te komen, wat onwijs gaaf is!

Ik zit nu alleen in mijn hotel, omdat ome Patrick al naar huis is. Dit is soms best saai, omdat op de een of andere manier de avonden nu stuk minder gezellig zijn. Toen Patrick er nog was kwamen Dean en Dan regelmatig beneden in de lobby gezellig samen een film kijken of een biertje drinken. Dat is nu helaas helemaal weg.

Birmingham is niet het enige wat ik gezien heb van Engeland. Maart begon onwijs goed met het arriveren van mijn vader en zusje. Mijn zusje was nog nooit in Londen geweest en ging met pap hier naartoe om dit te combineren met een bezoek aan mij. We hebben met zijn drieën een geweldig leuk weekend gehad en ik had het heel erg zwaar toen ik weer op de trein naar Birmingham stapte. Ik mis mijn familie gigantisch, ondanks dat ik ze in Nederland niet overdreven vaak zie (eens in de 10 dagen gemiddeld). Dit is toch anders als je in het buitenland zit.

Gelukkig was er op 27 maart weer de mogelijkheid om lekker Nederlands te praten. Mijn maatjes Lucas en Jeroen kwamen naar Manchester om vervolgens naar Huddersfield te gaan om daar de boel op zijn kop te zetten (deze heren moesten draaien). Ik heb twee geweldig leuke dagen gehad met hun, en heb ze laten zien wat nou dat 'Nando's' is. Voor de mensen die dat niet weten; dat is een kiprestaurant!

Ik zal jullie volgende week weer updaten met een nieuw verslag! Voor mijn medestudenten die nog in het buitenland zitten; geniet er (nog) van!

Jurgi